ddw 2018
opdrachtgever: dutch design week 2018
locatie: Paradijslaan 72 Eindhoven
expositie: oktober 2018
programma: upon a time
Hoe de wereld er over 100 jaar uit zal zien?
Wij denken dat in de komende honderd jaar het verschil tussen statische ruimte, zoals we die nu kennen, en virtuele ruimte zal vervagen. Gebouwen zullen intelligente systemen worden waar technologie en alle functies volledig geïntegreerd zullen zijn. Het ontwerp zal niet star zijn, kamers zullen geen vaste afmetingen hebben, maar zullen in de optimale vorm meebewegen terwijl hun functie behouden blijft. De huid zal ook het perfecte klimaat bieden, de temperatuur, luchtvochtigheid, licht en alles wat met comfort te maken heeft reguleren, om te reageren op de specifieke activiteiten, behoeften en stemming van de gebruikers. De huid zal de verkoeling en warmte automatisch reguleren en de toekomstige huid zal ons fysieke en emotionele bescherming bieden via een waarschuwingssysteem, net als onze eigen huid. Het verschil tussen menselijke huid en architecturale huid zal vervagen.
In deze toekomst zullen wonen en werken in dezelfde huid functioneren. Iedereen zal zijn eigen bedrijf hebben. Hiërarchie zal verdwijnen, en iedereen zal verantwoordelijkheid dragen. Samenwerken zal virtueel zijn, sociaal contact zal virtueel zijn en zal evenveel emotionele waarde hebben als persoonlijk contact. De toekomstige architectuur zal zelfvoorzienend zijn en kan opereren op plaatsen waar voorheen niemand kon wonen en werken, zoals open zeeën en oceanen, woestijnen en andere extreme omgevingen waar maar weinig mensen zelfs maar kunnen verblijven, zelfs in de lucht en op de maan. Tegenwoordig worden traditionele steden vaak gebouwd op vruchtbare grond. In de toekomst zullen we een intelligenter relatie met de Aarde hebben. Er zal een natuurlijk evenwicht zijn tussen de oorspronkelijke natuur en de kunstmatige wereld. We zullen onze intelligentie anders toepassen. We zullen minder ingrijpen in de natuur. We zullen zulke intelligente nederzettingen creëren dat de natuur weer ruimte heeft om te gedijen. Zo zal het verschil tussen mens en dier alleen maar toenemen.
De tentoonstelling:
Upon a Time daagde mensen uit om een verhaal voor de toekomst te schrijven. Met deze co-writer performance ontstaat er een dialoog tussen verleden/heden en toekomst. Over 100 jaar zullen bewoners de mogelijkheid hebben om terug in de tijd te kijken wanneer ze deze verhalen lezen. De tentoonstellingsruimte was gevuld met een kleurrijk patroon van lijnen en berichten. Het patroon vertegenwoordigde een abstract denkbeeldig landschap keuzens en mogelijkheden in een futuristische stedelijke omgeving.
